Met 40 graden op de maan

¡Hola amigos! 

Zoals jullie kunnen zien, kunnen wij nu vloeiend Spaans! Haha nee dat valt tegen na 1 week les, maar het heeft ons wel erg geholpen. Op dag 1 dachten we 'waar zijn we aan begonnen?'. De juf begon namelijk direct lekker rap in het Spaans tegen ons te praten en wij moesten proberen er iets uit te halen, onmogelijk. In de loop van de week lukte dat echter steeds beter, waardoor we nu dingen kunnen vragen, meestal grotendeels het antwoord kunnen begrijpen en een gesprek kunnen voeren (waarbij we ook steeds beter worden in ja knikken en op het juiste moment lachen).
Bij de taalschool werden ook activiteiten georganiseerd. Zo hebben we een rondleiding gekregen door Cordoba en zijn we naar Alta Gracia geweest, een stadje vlakbij Cordoba. Hier heeft Che Guevara gewoond in zijn jeugd en er was daarom ook een museum over hem, niet zo bijzonder maar ze zijn er trots op. Ook was er een erg mooi oud Jezuïeten klooster.
Cordoba is een leuke stad, maar niet heel bijzonder (eigenlijk zijn ze dat allemaal niet). Dat komt misschien ook omdat het hier vakantie is en veel mensen weg zijn. Dit was echter niet te merken aan de urenlange rijen met bejaarden die 's ochtends voor de banken stonden. Het pensioen wordt hier namelijk in cash uitbetaald, waardoor mensen soms 4 uur lang in de bloedhitte moeten wachten. Is het in Nederland toch niet zo slecht geregeld... Qua borrelen doen de Cordobanezen ook vreemde dingen: hun favoriete drankje is Fernet cola (bleeech) en ze doen pinda's in hun bier. Het bier is overigens erg lekker en in vrijwel elk café is speciaalbier te krijgen.

Na Cordoba zijn we door gegaan naar La Rioja. Toen we hier om 11 uur 's avonds gingen eten, was het nog steeds rond de 40 graden. We namen ons dus voor om de volgende dag ook de siësta in acht te namen en laat te borrelen en eten. Toen we echter om 19:00 in het centrum kwamen om een biertje te doen, was alles nog dicht! We konden pas om 20:00 ergens terecht, op een leeg terras en toen moest alles nog aangezet worden. 
De dag erna wilden we wel iets van de omgeving zien, dus hebben we een auto gehuurd bij het hotel. We kregen de nieuwe auto van 5 dagen oud mee, dus het was even spannend. We bleken ons echter geen zorgen te hoeven maken. Argentijnen doen niet aan bochten: we hebben een uur lang alleen maar rechtdoor gereden op de snelweg waar bijna geen ander verkeer was. We waren op weg naar een archeologische plek, Hualco genaamd. Op 3 kilometer afstand hield de weg opeens op, omdat de brug was weggeslagen. Omdat het erg droog gebied is, staan alle rivieren droog, behalve natuurlijk degene waar wij langs moeten. Gelukkig konden we een andere weg vinden en zijn we er gekomen. We hadden supermooi uitzicht, maar wat er archeologisch aan was, hebben we niet kunnen vinden. Het is sowieso erg lastig om als toerist informatie te krijgen over wat er te doen is in dit land. Mooie plekken zijn vaak moeilijk bereikbaar (ook door de lange afstanden) en er is geen informatie over hoe je er dan moet komen of wat er precies te doen is.
We hadden daarom voor de dag erna een trip geboekt naar 2 parken. De eerste was Talampaya, waar een canyon is waar we door heen gereden zijn. Ook hebben we hier de eerste guanaco's gezien (familie van de alpaca, welke ze hier overigens niet blijken te hebben). De 2e was Ischigualasto, wat ook wel de vallei van de maan werd genoemd. Het leek inderdaad soms alsof je op de maan was, met de grijze rotsen. Ook kon je hier mooi het verschil zien tussen de grijze stenen uit het Trias en de rode stenen uit een latere tijd. Beide parken waren supermooi, maar ook erg warm. Vooral onze chauffeur trok het op een gegeven moment niet meer. Met een natte handdoek op zijn hoofd en papiertjes tegen de zon voor het raam, vroeg hij of we alsjeblieft wat zonnebrand op zijn armen wilden smeren. Gelukkig begon het op dat moment ook iets af te koelen en begonnen we aan de terug weg, zodat de airco goed z'n werk kon doen.

Hierna zijn we met de bus richting Mendoza vertrokken. Na ongeveer 1.5 uur rijden, stopten we bij een politiecontrole. Iedereen moest zijn paspoort laten zien, maar bij een aantal mensen achter in de bus, begonnen ze ook hun tas te doorzoeken. Op een gegeven moesten 2 vrouwen er uit en liep een agent achter hen aan, met een aantal pakketten in kranten papier gewikkeld (wat ons erg deed denken aan de drugspakketten die je wel eens op tv ziet). Buiten werden hun tassen nog meer doorzocht en werden nog een aantal pakketten gevonden. De vrouwen moesten mee het huisje in, maar mochten later toch wel weer met ons mee de bus in. Wat er in de pakketten heeft gezeten, weten we helaas niet, maar het was wel een sensatie. Wel verbaasde het ons dat iedereen rustig (wel ook nieuwsgierig) bleef en de sfeer niet veranderde. Met niet al te veel vertraging zijn we uiteindelijk in Mendoza aangekomen.
In Mendoza zelf is niet veel te doen, wel merk je dat het hier veel meer gericht is op toeristen: mensen spreken bijvoorbeeld Engels en in de buurt zijn veel meer activiteiten te doen. Mendoza is vooral bekend om zijn wijn. We besloten daarom om een fietstocht te maken door de wijnvelden. We zijn bij 3 verschillende wijnboeren geweest, waar we een korte uitleg kregen en hun wijn mochten proeven. Vandaag wilden we eigenlijk naar een meertje in de omgeving, maar nadat we bij het busstation bij 7 verschillende kantoortjes van dezelfde busmaatschappij zijn geweest, bleek bij kantoortje 8 dat de tickets waren uitverkocht. Toen hebben we dus maar een wandelingetje door het park gemaakt.

Tot nu toe bevalt onze reis erg goed. De afstanden zijn wel erg groot, tussen steden, maar ook vanaf de stad naar de attractie die daar in de buurt is. Na 3 lange busritten van meer dan 8 uur hebben we daarom besloten een stuk te gaan vliegen. Morgen (of eigenlijk vannacht, we vliegen om 6:40) vliegen we naar Trelew. Hier huren we auto waarmee we naar Peninsula Valdes gaan, de plek waar je pinguins, orca's en andere beesten kan spotten. We zijn erg benieuwd!

De mensen hier zijn super aardig en behulpzaam. Als ze door hebben dat ons Spaans niet zo goed is, gaan ze meestal wat langzamer praten. Ook beginnen we aardig thuis te raken in het eten. We weten eindelijk hoe we lekkere steak moeten bestellen (en hebben dat nu ook een aantal keer gedaan!), de empanadas zijn fantastisch, ze hebben ook schnitzel (hier denken ze dat die uit Milaan komt, want ze noemen het een milanese) en je krijgt een fles wijn voor 3 euro in een luxe restaurant. Kortom, dat smaakt naar meer!

Ciao!